پرسه
من همچو زخمی کهنه
لذت یک گگناه
ترس ازفردا
ازیاد بردهُهرچه دعا
فراموش کرده مرا خدا
عقیده ای که سراپاعقده ام
مغروری که سراپا غصه ام
چراغم سراپا بی فرغی
ازیاد برده هرچه خوبی
مست گگناهان نکرده
در کوچه های تنهایی روحی کنده کنده
به دنبال عشقی جهانی
وفضایی آسمتنی
که باشم تنها با رهایی
گلناز-مرداد ۱۳۹۲
ایستادن
گریستنم از بهر چیست؟
من که بی دلیل و بی صدا میگریم؟
می آید قطره ای ،گونه ام را نوازش میکند
لحظه ای باناله ام همراه است
وچندی بعد
ازصورتم فراری
* * *
پشت پرده ی تنهایی
تنهاتر از همیشه به تنهایی خود مینگرم
نقطه ای به سیاهی یک شب
وبه تنهایی قطره ای اشک
روی برگه ی آچهار
شهرت یافته به بی دلیلی
می دانم که باید گسست این پیوند سیاه و سفیدی را
اما جداشدن از سیاهی ای که من نقطه را ثابت میکند؟
واما میدانم که دیدن این ایستادن هم مرگی است ناتمام
ورفتن......
کلمه ای نیست برای توصیف من
لحظه ای خوب،لحظه ای بد
نگاهی عمیق اما حرفی سطحی
دراوج همهمه،تنها
کنار عشق،صحبت از نفرت
وقتی نقطه ای که جمله را پایان می بخشید
و اکنون
شیرازه ای که صفحه های پرشده از احمقانه های سرنوشت را به ایستادن کنار هم محکوم می کند
بایدی
که بی رحمانه احتمالات را خط می زند
وکسی که باغرور
به افسوس خود می خندد
گلناز-آبان 1390
قاب بهشتی
درقابی از جنس درختان بهشتی
چند پرنده در هیاهوی وزش باد
درگیر صدای نازک حیات
هرکدام یک شاخه بر دهان
دیگری به پای
به دنبال یک سرپناه
می چرخند
همچو چرخ روزگار
گلناز-تیر 1390
هستی من
عمری است باتو گریستن را آموخته ام
ودر نبود تو جای تمامی اشک ها غصه خورده ام
به یاد تمام روزهایی که باهم گریستیم
درکنار نبودنت به توهم صدای تو گوش سپردم
نبودی و من لحظه لحظه باتو زندگی کردم
کنارت نشستم
تو دفتر خاطراتت را ورق میزدی و می خواندی و من،می خندیدم
ولی شنیدم که می گفتند:
تونبودی و نیستی و نخواهی آمد
ولی تو انقدر هستی که به نیستی می انگاری
من از بودنت سرشارم
ازحضورت لبریزم
وتمامی عمرم را
باملودی بوئنت زندگی خواهم کرد
حتی اگر درودی از تو نشنوم
گلناز-مرداد 1391
بهشت گمشده
سرشارم از خستگی
اما محکومم به ادامه ی این زندگی
آخر این هم رسم بندگی است؟
ایستادن و مرگ عدالت دیدن هم زندگی است؟
نه....
من مردم و این از آیین مردگی است
شنیدی؟
میگن بهشت و جهنم ما همین دنیای چهنمی است
بهشت،همان جا که دور از ماست
و جهنم،نقطه ی ایستادن ما
شنیدی؟...
* * *
آن شب تا صبح
من از گفتنی ها گفتم و تو فقط می شنیدی
نگاه می کردی
ولی هیچ،نمی گفتی
دم صبح
از کتابی که در دست داشتی جمله ای خواندی که همه فکرمن شد:
(مرگ از محل حکومت خود به تنهایی می تواند از بهشت جهنمی،واز جهنم بهشتی سازد)
گلناز-خرداد 1391
http://rahairgoli.blogfa.com
رویای لحظه ی دار
گرچه چشمانی کور دارم
ولی
دنیارا همچو باد می بینم
زندگی را داغ
خدارا درخواب می بینم
مشکلات را رام
آری من درافکارم آزادانه مشغول پروازم
* * *
چشمانی باز دارم
آری،این منم
اما این بار
خالی از سوال
سرشار از رویای لحظه ی دار
خالی از درد
بدون فکر به تقدیر تلخ
خالی از رنج دغدغه های هزل
درمقابل دشتی از گل ناز
خدارا می بینم باذهن باز
همراه اوست زندگی
درجریان است باز
تمام لحظه های طرد شده
برگ شدند در مسیر باد پاهایم سست شدند
چشم هایم کور شدند
رویاهایم فراموش شدند در لحظه ی دار
مرگ مرا پس گرفت از نبرد روزگار
من امانتی بودم در نزد باد
که مرا پس گرفت
آن چوبه ی دار
گلناز-خرداد 1389
http://rahaiegoli.blogfa.com
آرزو
آرزو لذت زیستن است
آرزو امید تازه ای است که جان می بخشد به ناکامی های روح
آرزو لحظه ی خواستن است
مشتی طلب که آمیخته با امید
آرزو شوق از نو شکفتن است
لحظه ی روی پا ایستادن
لذت اولین قدم
هر آرزو نویدی است از بیداری رویاهای گمشده که خفته بودند در کودکی
هر آرزو یک زندگی است
وهرکه بی آرزو است
همچو مرده ای است که یدک میکشد خستگی های روح خویش را
گلناز-آبان 1391
http://rahaiegoli.blogfa.com
ایران
ایران همانست که ما می سازیم
حال گر در ایران ساختهایم باخته ایم
دوزخی ساخته ایم و دست ها بر گریبان زده ایم
خون رفته هارا با گل هم زده ایم
دست ها بالا برده ایم و بر سر زده ایم
وای بر من که این گویم
وای بر من که نو نگویم
ما قدم برداشتیم و گم شده ایم
مانند قدیم از چاله در چاه شده ایم
اسلحه بر داشتیم ومنگ شده ایم
عقل ها فروختیم وگنگ شده ا یم
خوبی ها را دادیم و بد شده ایم
آزادی خواستیم و در قفس شده ایم
عشق خواستیم و خاک شده ایم
کم کم خریدار مرگ شده ایم
خدا را فروختیم ورهسپار باد شده ایم
حال بنده ی خوب خدا شده ایم؟
آزاد و با ایمان شده ایم؟
گلناز-تیر1386
http://rahaiegoli.blogfa.com
کمک
من اینجام
غرق درسکوتی مملو ازفریادهای خاموش
بی دغدغه
گنگ وسرگردانم
درتنگ وتاریک های مخروب احساسی گم شده
من اینجام
پر زغمم
پر زفریادم من
هرشب اینجا واژه ها تنها شنونده ی ناله های تنهاییم هستند
هرشبم باصدای گریه ی آنها به صبح میرسد
بدون این واژه ها تنهایی مراچه کسی پر می کرد؟
بدون این واژه ها غم هایم را چه کسی به دوش میکشید؟
چه کس فریادهایم رابه گوش می رساند؟
بدون این واژه ها هر احساسی درخلا می خشکید
و هیچکس نمی فهمید
در دل آن رهگذر که ازکنار ما گذشت
چه کس فریادمی کشید کمک؟
گلناز- دی 1391
http://rahaiegoli.blogfa.com
وتاریکی من
تاریک تر از همه ی این سیاهی هاست
گم کرده راه فردا
درگیر نگاه بارانی ابرها
در رویای زندگی غرق شدم
فردا نیز
فراموش کرده این حرف ها
وقطعا در این حال
اگر دست برداشته از دعا
خواهم شد مثال آنکه بی وقفه زمزمه می کند درد را...
گلناز-خرداد1390
زندگی من
روزی
یک رویا با لبخندش مرا به زندگی دعوت کرد
دیروز
هدفم نقطه ای بود دوردست
ولی مدت هاست
من دیروزم هدف است
دیروز
پیاده بودم و مقصدم همین نزدیکی
امروز
سواره و جاده ای به این درازی؟!!!
امشب
تنها با یک مداد
فردا نوشته ام یک کتاب
چندی بعد در حسرت همان مداد
چنان گنگ و سرگردانم
که دیروز و امروزم
می رود بر باد.
شهریور 1390
http://rahaiegoli.blogfa.com
حکم بیداری
یک جواب و صد سوال
یک نگاه و صدکلام
لحظه های فروخته شده به باد
چه دست و دلبازم من!
چه زود می بخشم!
و چه بچه گانه
از کنار این همه ماتم می گذرم!
ریتم شعر را به آسانی به صلابه می کشم
و کلمات را به تحمل این همه حسرت محکوم می کنم
و در بند و جمله به اسارت می کشم
با این حال...
باز هم شب ها به خیال دیدار توست که آسوده می خوابم
و به توهم صدای تو گوش جان می سپارم.
لحظه ای چند...
سرا پا مست باتو بودنم
و لحظه ای بعد...
صبح است و من محکوم به بیدار شدنم.
گلناز-دی 1390
http;//rahaiegoli.blogfa.com
گاه به خود می خندم
که مست دیدنم در اوج یک شب
وگاه اشک ها بوسه زنان از گونه ام پائین می ریزند
که چه کردم با این من دل تنگ؟
که چرا می بینم اما از پشت عینک؟
که چرا می خندم اما از ترس یک اشک؟
می نویسم از رنج یک زخم
وتو را خط می زنم آخر از این صفحه ی ترسم
تا که باشم یک شب آرام
و بی حضور تو
از یاد برم این درد
نقطه را من می گذارم ته این خط خیالی
تا که پایان رسد این شب
توی اوج بی خیالی...
گلناز-دی 1390
بنده ی سالک
من مثال آن نگاهم
که به آسمانت نیازمند است
همچوبارانی محتاج ابر
من آنم
که طلب دارد نگاهت را
بنده ای که
تشنه ی صدایت
محتاج قدم هایت
ولحظه شماردیدن روی ماهت
به هردری می کوبد
ولی غافل ازاین که
نیست درعمرش لحظه ای
که باتوبیگانه باشد
وزمانی که بیگانه لحظه ای
پای برساعت عمرش نهد
بی اختیار
درپاسخ درودش
بدرود خواهد گفت.
گلناز-تیر1390
رهایی
فریادی درونم و زمزمه ای درگوشم
که تمنا می کنند نبودنم را
می کاوند ذهنم را
و می جویند،
آن رهایی که بودنم از نبودن اوست
خسته ازمن
رخت بر بسته از همه کس
به دنبال حسی دور
لحظه ای پرت
و خیالی مبهم .
نمی دانم سرنوشتم چست ؟
آیا رفتنم کافیست؟
یا تنها مرگم معنی رهایست؟
گیج وخسته
آرام و بی حرکت
ایستادم
خدا بود و من
نگاهم به او خیره ماند
دستم را گرفت
به آرامی فشرد
با محبت
لبخندی به نگاه سردم سپرد
ناگهان
فریادم سکوت شد
آن زمزمه دیگر نبود
و رهایی کنارم ایستاده بود
گلناز-شهریور 1390
سلام از بازدیدتون متشکرم.امیدوارم خوشتون بیاد و بازم ازم سر بزنید.راستی نظراتتون خوشحالم میکنه.امیدوارم این وب بتونه شما را با شعر و ادب فارسی بیشتر آشنا کنه.با کپی کردن مطالب هم مشکلی ندارم راحت باشید فقط خواهش میکنم یکبار بخونید بعد کپی کنید.