یه دنیا شعر

تراژدی دنیای من از پوچی هیچ نشات می گیرد

من بوم زندگی ام را با رنگ های سیاه وسفید رنگ کرده ام

رنگ های خاموش و ساکت اینگونه مرا به تصویر میکشند:

سکوتی سرشار از فریادهای دختری رها شده در باد!

مثل جیغ بنفشی در خلا!

مثل هاشورزدن حرف های ناگفته ام

و چقدر سخت می توانم دست هایم را به ماه برسانم

ماه می دود و من هم!

من از آورگی چشمانم در این تاریکی می ترسم!

@sr@