یه دنیا شعر

ناخوش نبود کسی که او را                       یاری چو تو در کنار باشد

نا خوش چو منی بود به پیوست                  دل خسته و جان فگار باشد

وان دیده که او ندیده رویت                       شاید اگر آشکار باشد

آن کس که جدا فتاده از تو                        دور از تو همیشه زار باشد

بیچاره کسی که در دو عالم                      جز تو دگریش یار باشد

خرم دل آن کسی که او را                        اندوه تو غمگسار باشد

تا کی دلم ای عزیز چون جان                    بر خاک در تو خوار باشد؟

نامد گه آن که خسته ای را                       بر درگه وصل بار باشد؟