در فراسویِ مرزهای تنت تو را دوست می‌دارم.
 
آینه‌ها و شب‌پره‌های مشتاق را به من بده
روشنی و شراب را
آسمانِ بلند و کمانِ گشاده‌ی پُل
پرنده‌ها و قوس و قزح را به من بده
و راهِ آخرین را
در پرده‌یی که می‌زنی مکرر کن.
 

 
در فراسوی مرزهای تنم
تو را دوست می‌دارم.
 
در آن دوردستِ بعید
که رسالتِ اندام‌ها پایان می‌پذیرد
و شعله و شورِ تپش‌ها و خواهش‌ها
به‌تمامی
فرومی‌نشیند
و هر معنا قالبِ لفظ را وامی‌گذارد
چنان چون روحی
که جسد را در پایانِ سفر،
تا به هجومِ کرکس‌هایِ پایان‌اش وانهد...
 

 
در فراسوهای عشق
تو را دوست می‌دارم،
در فراسوهای پرده و رنگ.
 
در فراسوهای پیکرهایِمان
با من وعده‌ی دیداری بده.