یه دنیا شعر

به قهر رفتن و جور و جفا شعار تو بود          چه شد که به سر مهر آمدی وفا کردی

 منم که جور و جفا دیدم و وفا کردم             توئی که مهر و وفا دیدی و جفا کردی

بیا که با همه نامهربانیت ای ماه                خوش آمدی و گل آوردی و صفا کردی

بیا که چشم تو تا شرم و ناز دارد دارد کس   نپرسد از تو که این ماجرا چرا کردی

گرچه کار جهان بر مراد ما نشود                 بیا که کار جهان برمراد ما کردی

هزار درد فرستادیم به جان لیکن                 چو آمدی همه آن درد دوا کردی