آتشی زد شب هجرم به دل و جان که مپرس              آنچنان سوختم از آتش هجران که مپرس

گله ای کردم و از یک گله بیگانه شدم                        آشنایا گله دارم ز تو چندان که مپرس

مپسند مصر تو را ای مه کنعان که مرا                        ناله هائی است در این کلبه ی احزان که مپرس

دفتر عشق که سر خط همه شوق است و امید           آیتی خواندمش از یاس به پایان که مپرس

شهریارا دل از این سلسله مویان برگیر                      که چنانچم من از این جمع پریشان که مپرس