گلچین که آمد ای گل من در چمن نباشم                آخر نه باغبانم شرط است در چمن نباشم

عهدی که رشته آن با اشک قاب دادن                     زلف تو خود بگوید من دلشکن نباشم

بی چو تو همزبانی من در وطن غریبم                     گر باید این غریبی من در وطن نباشم

با عشق زادم ای دل با عشق میرم ای جان             من بیش از این اسیر زندان تن نباشم

بیگانه بود و یارو بگرفت بوی اغیار                            من نیز شهریارا جز خویش تن نباشم