بیا که بار دگر گل به بار می آید

بیار باده که بوی بهار می آید

 

هزار غم ز تو دارم به دل، بیا ای گل

که گل شکفته و بانگ هزار می آید

 

طرب میانه ی خوش نیست با منش چه کنم

خوشا غم تو که با ما کنار می آید

 

نه من ز داغ تو ای گل به خون نشستم و بس

که لاله هم به چمن داغدار می آید

 

دل چو غنچه ی من نشکفد به بوی بهار

بهار من بود آن گه که یار می آید

 

نسیم زلف تو تا نگذرد به گلشن دل

کجا نهال امیدم به بار می آید

 

بدین امید شد اشکم روان ز چشمه ی چشم

که سرو من به لب جویبار می آید

 

مگر ز پیک پرستو پیام او پرسم

وگرنه کیست که از آن دیار می آید

 

دلم به باده و گل وا نمی شود، چه کنم

که بی تو باده و گل ناگوار می آید

 

بهار سایه تویی ای بنفشه مو باز آی

که گل به دیده ی من بی تو خار می آید