چنان نوری میان شعر هایت می دمد جان را

که روشن می کند خورشید عالم تاب ایران را

نه تنها زندگانی می کنی در شعرهای ما

که داری پادشاهی می کنی قلب ادیبان را

شکوه شعر هایت شیوه ی مردانگی دارد

فراز شعر تو زر می کند خاک بیابان را

توسختی ها کشیدی خم به ابرویت نیاوردی

بدست آورده ای امروز اگر این گوی ومیدان را

بیابان های نیشابور از عشق تو لبریزند 

کلامت می نوازد تا ابد گوش خراسان را

سروده ی محمد دررودی