یه دنیا شعر

آنجاکه کسی رابه کسی کاری نیست..........ما سینه زنان به گرد دامان حسین

یارب مگذار     غم هستی گیرد..........جادر دل ما جز غم عظما ی حسین

ای شیعه به خود بناز   زیرا که علیست..........زیرا که علیست میر ومولای حسین

دانی که چرا چوب شود خاکستر..........حرمت شکنی کرده به دندان حسین

ترسم که شفاعت کند ازقاتل خویش...........از بس که کرم دارد و آقاست حسین

عباس،،که است؟ شاه دنیای ادب..........ذکر لب اوست دایم ارباب حسین

آن کس که شکافت سدی از خیل عدو..........کی داده دودست وچشم درراه حسین؟

در کل جهان خدا به کی مینازد...........گو بادل وجان،،یا علمدار حسین

یارب نرود به جز ره دوست حقیر..........ما،راه،گزیده ایم..عشق است حسین