یه دنیا شعر

نه بلای جان عاشق شب هجرتست تنها                که وصال هم بلای شب انتظار دارد

تو که از می جوانی همه سرخوشی چه دانی         که شراب ناامیدی چقدر خمار دارد

مژه سوزن رفو کن نخ او زتار مو کن                         که هنوز وصله ی دل دو سه بخیه کار دارد

غم روزگار گو رو پی کار خود که مارا                        غم یار بی خیال غم روزگار دارد

دل چو تنور خواهد سخنان پخته لیکن                     نه همه تنور سوز دل شهریار دارد