ماهم آمد به در خانه و در خانه نبودم                       خانه گوئی به سرم ریخت چو این قصه شنودم

آنکه میخواست غبار غمم از دل بزداید                      آخ آخ که غبار رهش از پا نزدودم

جان فروشی مرا بین که به هیچش نخرد کس           این شد ای مایه امید زسودای تو سودم

به غزلی توان رام کرد غزالان رمیده                         شهریارا غزلی هم به سزایش نسرودم