یه دنیا شعر

      
نزدیک تر بیا .
در پیش من بایست .
آغوش تو ،
راهی‌ست برای رهایی .
       
پایابِ نجاتی نمانده است .
پارو بزن مرا .
به ساحلم برسان .
که این تن ِ لهیده و خسته
دیریست که از تهاجم طوفان
و از تلاطم موج ،
بر گل نشسته است ،
درهم شکسته است .
پیراهن سفید تنت را
بادبان بستر من کن ،
بگذار ،
به اهتزاز درآید
آن گیسوانِ رهایت
در نسیم هق‌هق من .
ای ناخدای کشتی تن
به ساحلم برسان .