کی از تو جان غمگینی شود شاد؟                               کی آخر از فراموشی کنی یاد؟

نپندارم که هجرانت گذارد                                        که از وصل تو دلتنگی شود شاد

چنین دانم که حسنت کم نگردد                                   اگر کمتر کند ناز تو بیداد

ز وصل خود بده کام دل من                                      که از بیداد هجر آمد به فریاد

ببخشای از کرم بر خاکساری                                    که در روی تو عمرش رفت بر باد

نظر کن بر دل امیدواری                                        که بر درگاه تو نومید افتاد

بجز درگاه تو هر در که زد دل                                 عراقی را از آن در هیچ نگشاد