با من بیا
تعجیل کن ، که مرگ
در تهاجم سرشارش ، 
                تقسیم می‌کند ،
« ما » را
         به غمواژهٔ « من و تو ».
آنگاه
عاجزانه می‌شکنیم
          در رعشهٔ سکوت نگاهش
بی آنکه
        دستی
برای نجات و رهایی
                   به سویمان یازد.
آری ،
انسان ،
چه بیکس و تنهاست در محاربه با مرگ !
          
                                           بهار ۱۳۹۰